Zabezbieczenia w domu przed czadem i dymem!!!

Zaczyna się okres grzewczy i zaczadzenia oraz zadymienia będą niedługo na topie!!!! Jak się zachować gdy czujnik zacznie piszczeć?
Nadeszła jesień. Na dworze robi się coraz zimniej, w naszych mieszkaniach i domach również. Pora więc rozpocząć okres grzewczy i zadbać o odpowiednią temperaturę, w której będziemy czuli się komfortowo. Jak co roku rozpoczęcie okresu grzewczego niesie ze sobą wiele problemów i niebezpieczeństw. Największym niebezpieczeństwem, które w tym czasie na nas czyha jest tlenek węgla czyli czad. Najmniej narażeni na zatrucie czadem wydają się być mieszkańcy domów i mieszkań ogrzewanych przez miejskie, gminne, czy osiedlowe sieci ciepłownicze, ale i tam istnieje również zagrożenie zatrucia czadem, jeśli w takich obiektach znajdują się urządzenia zasilane gazem np. kuchenki, ogrzewacze wody itp.

Co to jest czad?

Tlenek węgla (CO) potocznie nazywany czadem jest bezbarwnym, bezwonnym, nieco lżejszym od powietrza gazem, który powstaje w wyniku niepełnego spalania materiałów palnych ( najczęściej przy braku odpowiedniej ilości powietrza w procesie spalania). Ulatniający się czad jest bardzo trudny do wykrycia i tym groźniejszy, że nie posiada smaku, zapachu, barwy, nie szczypie w oczy i nie „dusi” w gardle. Wynika z tego, że nasze zmysły nie są w stanie go wykryć i rozpoznać, dlatego też często jest nazywany „cichym zabójcą”. Tlenek węgla stanowi ogromne zagrożenie dla zdrowia i życia człowieka, ponieważ bardzo łatwo łączy się z hemoglobiną (nawet 200-300 razy szybciej niż tlen), przez co bardzo szybko dostaje się do organizmu powodując niedotlenienie tkanek i w konsekwencji zatrucia nim często dochodzi do śmierci ofiary.

Każdej zimy, z powodu zatrucia czadem ginie kilkadziesiąt osób, wiele osób także ulega zatruciu powodującemu bardzo poważne konsekwencje zdrowotne. Przy zatruciach tlenkiem węgla zdumiewa zdradliwość pojawienia się zagrożenia – przy wysokich stężeniach czadu nie ma sygnałów ostrzegawczych – występuje nagła utrata przytomności, a nierzadko w ciągu kilku minut śmierć. Ofiary zatrucia czadem często są bezradne i nie są w stanie uciec ( szczególnie, gdy do ulatniania się tlenku węgla dochodzi w nocy).

Powstawanie i źródła tlenku węgla.

Czad może powstawać w wyniku niepełnego spalania każdego z paliw: gazu, drewna, węgla czy oleju opałowego.

Najczęściej źródłami czadu są:
– niesprawne lub źle zainstalowane instalacje grzewcze,
– podgrzewacze gazowe,
– nieszczelne lub niedrożne przewody kominowe i wentylacyjne,
– niewłaściwe podłączenia kominków oraz ich zła obsługa,
– niewłaściwe zamknięte drzwiczki doprowadzające powietrze do pieca kaflowego (drzwiczki zamykamy dopiero po całkowitym wypaleniu się opału).
Czad może wydostawać się min. z takich urządzeń, jak: kocioł na węgiel, piec kaflowy, gazowy podgrzewacz wody, kocioł gazowy, kominek czy nawet zwykły palnik gazowy w kuchni. Pamiętajmy, że urządzenia zamontowane w małych pomieszczeniach (łazienka, kuchnia, garaż), które nie mają sprawnego przewodu kominowego i wentylacyjnego, mogą w ciągu bardzo krótkiego czasu „wyprodukować” śmiertelną dawkę czadu.

Jak zapobiegać powstawaniu i chronić się przed zatruciem tlenkiem węgla czyli czadem?

Aby zapobiegać zatruciu czadem należy min.:
– dbać o urządzenia grzewcze, zapewniając regularne ich serwisowanie, a w razie potrzeby wymianę na bezpieczne,
– w pomieszczeniach, w których znajdują się o urządzenia grzewcze zapewnić odpowiednią wentylację ( nie zaklejać kratek i otworów wentylacyjnych np. w drzwiach od łazienki ),
– przestrzegać terminów okresowej kontroli i czyszczeń kominów: spalinowych, dymowych, wentylacyjnych ( prace te mogą wykonywać tylko osoby wykwalifikowane i posiadające odpowiednie uprawnienia),
– sprawdzać stan instalacji i urządzeń gazowych,
– w pomieszczeniu z urządzeniami grzewczymi zapewnić stały przepływ powietrza konieczny do pełnego spalania paliwa – często się zdarza, że np. zbyt szczelne okna utrudniają wymianę powietrza – należy więc wietrzyć pomieszczenie lub zainwestować w okna z nawiewnikami.
Warto również wyposażyć nasze mieszkanie czy dom w czujniki dymu i tlenku węgla. Takie czujniki ( detektory ) zasygnalizują nam pojawienie się w pomieszczeniu tlenku węgla.

Jak działa detektor dymu i czadu, jaki detektor wybrać i jak pstępować, gdy uruchomi się alarm ( czujnik zacznie piszczeć )?

Czujniki dymu i czadu stanowią właściwie jedyne skuteczne narzędzie ochrony przed zatruciem tlenkiem węgla ( zaczadzeniem ). Zasada działania czujnika jest bardzo prosta, opiera się na ciągłym kontrolowaniu stężenia gazu w pomieszczeniu którym jest on zamontowany. Podstawą działania czujnika czadu jest sensor chemiczny lub elektrochemiczny, który zawiera substancje reagujące z tlenkiem węgla zawartym w powietrzu. Mikroprocesor analizuje te reakcje i określa na tej podstawie stężenie czadu. Ilekroć stężenie tlenku węgla przekroczy minimalne stężenie, czujnik uruchamia alarm dźwiękowy oraz świetlny (np. mrugająca dioda) informując o zaistniałym zagrożeniu. Czujniki czadu montuje się w pomieszczeniach, gdzie mamy do czynienia w wszelkimi urządzeniami grzewczymi, także tych, w których znajdują się piecyki naftowe, piece kaflowe oraz kotłownie z piecami węglowymi.

Na rynku dostępne są różne rodzaje detektorów, wszystkie powinny posiadać atest, wyjątkiem są tanie podróbki z Chin, których nie należy kupować, gdyż ich wskazania mogą być zafałszowane, dobre czujniki kosztują kilkadziesiąt złotych, więc zdecydowanie nie warto narażać życia oszczędzając 10-20 złotych.

Można kupić następujące detektory:
– sam detektor czadu – najtańszy, wykrywa tylko podwyższone stężenie tlenku węgla,
– detektor czadu i gazu – wykrywa podwyższone stężenie tlenku węgla i gazu, powoduje dodatkowo zmniejszenie ryzyka wybuchu gazu,
– detektor czadu i dymu – wykrywa dodatkowo niektóre składniki dymu wydzielanego w czasie pożarów, bezpieczeństwo jest jeszcze większe, ponieważ zadymienie może być związane z różnymi innymi zagrożeniami,
– detektor 3 w 1 czyli czadu, dymu i gazu – zapewnia pełną ochronę przed zagrożeniami wymienionymi powyżej.

W zależności od potrzeb wybieramy najbardziej odpowiedni dla nas rodzaj detektora Wybierając detektor ( wszystkie są atestowane według tej samej normy określającej jakie stężenia dla określonych przedziałów czasowych powinny wzbudzić alarm), możemy również wziąć pod uwagę kryteria związane z walorami użytkowymi np.:
– zasilanie i montaż, detektory sieciowe wystarczy podpiąć do gniazdka, natomiast bateryjne mogą być albo zawieszane na ścianie albo ustawiane w pozycji stojącej – (dokładny sposób montażu znajdziemy w instrukcji obsługi detektora),
– głośność powiadomień, im głośniejszy sygnał, tym lepiej. Dobrze też, jeśli dla różnych zagrożeń (w przypadku detektorów czadu, dymu i gazu) przewidziane są różne dźwięki, dzięki czemu można błyskawicznie zidentyfikować zagrożenie i podjąć odpowiednie działania,
– wyświetlacz, w przypadku czujników wolno stojących przydaje się po to, aby zasygnalizować niski poziom naładowania baterii, na wyświetlaczu ukazuje się również informacja o końcu okresu eksploatacyjnego sensora.

Kiedy w powietrzu zostanie przekroczona norma stężenia czadu (opcjonalnie dymu i gazu), włączy się alarm (detektor zacznie piszczeć i mrugać), wtedy należy:
– opuścić zagrożone pomieszczenie,
– wyłączyć urządzenie, które jest źródłem czadu,
– otworzyć drzwi i okna w celu wywietrzenia pomieszczenia,
– jeżeli u kogokolwiek występują objawy zatrucia, przenieść go w bezpieczne miejsce z zapewnionym dostępem do świeżego powietrza (pamiętajmy o bezpieczeństwie osoby ratującej), wezwać pogotowie ratunkowe oraz straż pożarną, w razie potrzeby rozpocząć reanimację lub resuscytację.

Po usunięciu przyczyny alarmu (czad, dym, gaz) z monitorowanego pomieszczenia część detektorów samoczynnie wraca do normalnej pracy, w przypadku innych może być konieczne ręczne resetowanie ( wszystkiego dowiemy się z instrukcji obsługi ).
Detektory w zależności od modelu mogą działać przez 2-5 lat (po tym czasie sensor już nie nadaje się do użytku), mimo to warto chyba zainwestować w taki sprzęt, ponieważ może on uratować nasze życie.

Zespół BezpieczneDziecko